Tijdens mijn onderzoek naar de sociale dynamiek van interactieve installaties, merkte ik dat bouwen interactie op gang brengt, terwijl de aard van die interactie afhankelijk is van verschillende factoren: het aantal deelnemers, de moeilijkheidsgraad van de installatie, en de setting. Wanneer het bouwen laagdrempelig genoeg is, fungeert het als een soort boundary object dat op natuurlijke wijze small talk initieert, zelfs tussen mensen die elkaar nauwelijks kennen.
Wat als een meubelstuk mensen niet alleen uitnodigt om samen iets te bouwen, maar ook direct inzetbaar is voor het soort interactie dat zij vervolgens willen aangaan? Een soort speeltuin voor volwassenen, zonder de behoefte voor instructies.
Het idee van dit project is dat mensen zelf nieuwe elementen toevoegen aan het modulaire object, of juist bestaande elementen combineren tot iets nieuws. Niet vanuit vaste richtlijnen, maar vanuit verbeelding. Tijdens mijn laatste test, ontstond er spontaan een kruk die ik zelf niet eens had bedacht. Precies dát moment van co-creatie vormt de kern van dit project. The sky is the limit!